همه ی ما هدیه گرفتن را دوست داریم. اما گاهی اوقات فراموش میکنیم که هدیه دادن هم حس خیلی خوبی در ما ایجاد میکند.

به چه مناسبتی هدیه بدهیم؟

لزومی ندارد برای هدیه دادن دنبال مناسبت خاصی بگردیم. هر روز میتواند فرصتی برای دادن یک هدیه باشد.
همچنین لزومی ندارد که به دنبال هدایای گران قیمت و نایاب باشیم. راستش این فکر که هدیه باید خیلی خاص و گران قیمت باشد باعث میشود کمتر به فکر هدیه دادن بیافتیم. ساده فکر کنید تا ساده انجامش دهید.

یک چیز ویژه برای هدیه دادن

بهتر است هدیه هر فرد را متناسب با او انتخاب کنید. میتوانید با نوشتن یک جمله برای فرد مقابل هدیه تان را خیلی راحت به یک هدیه خاص و ویژه تبدیل کنید.
جمله ای مینویسید بهتر است به شکلی باشد که خودتان بر اساس ویژگی های آن فرد نوشته باشید. بنابراین بهتر است از متن های آماده و تکراری استفاده نکنید.
به عنوان مثال اگر دوستی دارید که اهل کتاب خواندن است، میتوانید یک کتاب برایش تهیه کنید. لزومی ندارد سخت بگیرید و بروید کتاب تازه تهیه کنید. ممکن است کتابی را بخواهید هدیه دهید که خودتان قبلا مطالعه کرده اید. حالا نوشتن یک جمله در ابتدای کتاب، که منحصر به دوستتان باشد میتواند معجزه کند و کتاب را به یک هدیه ویژه تبدیل کند.
چند ماه پیش یکی از دوستانم بدون مناسبتی دو کتاب به من هدیه داد. این کتاب ها نو نبودند و او قبلا آنها را خوانده بود و زیر قسمتهای مهم آن خط کشیده بود. با این حال این هدیه برایم خیلی ارزشمند بود. چرا که کتاب هایی بودند که باعث شد مطالب جدیدی بیاموزم و زندگی به کار ببندم. اکنون این کتاب ها در قفسه ی کتابهام گذاشته ام و هر بار چشمم به آنها میخورد یاد آن دوستم میافتم.

ایجاد حس خوب دو طرفه

هدیه دادن علاوه بر حس خوبی که برای طرف مقابل ایجاد میکند، حس بسیار خوبی هم در ما ایجاد میکند. این که توانسته ایم موجب شادی دیگران باشیم همین حس خیلی ارزشمند است.
ما نباید در قبال دادن هدیه انتظار گرفتن داشته باشیم. بلکه اینکار را برای حس خوب میکنیم که همان لحظه دریافت میکنیم. بنابراین منتی در ازای دادن آن هدایا نمیگذاریم.
شاید شما هم افرادی را دیده باشید که با منت هدیه میدهند و انتظار جبران دارند. همین باعث میشود نه خودشان حس بهتری داشته باشند نه فردی که هدیه را گرفته است.

همین الان فکر کنید که به چه افرادی چه هدایایی میخواهید بدهید و برای انجامش برنامه ریزی کنید.

برگرفته از کتاب بیست و یک | نوشته ی حمیدرضا صالحی